تا پیش از اصغر فرهادی، سینمای ایران همان مسیری را می رفت که از دهه 60 شکل گرفته بود، آن هم پس از فرازونشیب های فراوان و آزمون وخطاهای گوناگون. دهه 60 با همه محدودیت هایش این حسن را داشت که این فرصت را پیش روی مولفان قرار دهد تا عیار تازه ای، متفاوت از آنچه پیش از آن بود را به دست آورند. قطعا عیار متناسب با شرایط تازه بود؛ شرایط پس از انقلاب. تلاش ها تا آنجا پیش رفت که بالاخره با توسل به تجربه گروهی از فیلم سازان برآمده از جریان «موج نو سینما» نتیجه داد؛ همان ها که توانسته بودند پیش از (57) هم به موفقیت هایی دست یابند. اعتبار و وزن همان ها سینما را از سردرگمی نجات داد. «ناخداخورشید» ناصر تقوایی،