نام ایرج بسطامی را می توان در فهرست بهترین های آواز ایرانی در نیم قرن گذشته قرار داد.

امتیاز ایرج بسطامی در مقلد نبودن اوست. بعد از انقلاب به دلیل بی توجهی به مقوله فرهنگ و هنر بخصوص موسیقی و از بین رفتن مراکز مهم موسیقی با اهداف عالی و زیربنایی آموزشی، از بین رفتن و درگذشت غول های آواز در اوایل انقلاب و دیگر عوامل موجب شد تا خوانندگان بعد از انقلاب مقلد بار بیایند. این تقلید و شبیه خوانی همچو یک بیماری چنان حضور داشته که اگر خواننده بخواهد از زیر یوغ استادش بیرون بیاید ناخودآگاه به زیر یوغ شخص دیگری سوق می یابد و هرگز نمی تواند شخصیت هنری مستقل خود را پیدا کند. البته این گناه شخص خاصی نیست؛ شرایط محیط و مملکت این چنین است. به هر حال ایرج بسطامی در این میان یک استثنا بود که توانسته شخصیت هنری خود را پیدا کند. صدای او بیانگر درون اوست. او از درونش می خواند، از خانواده اش، از جغرافیا و فرهنگ منطقه خود. صدای او احساس به سرزمین مادری اوست.

صدای ایرج بسطامی، صدای کویرهای سرزمین ایران است و آوازش پیام دوستی مردمان کویر. زیبایی حاصل از همجواری تکنیک و احساس، زیربنای نغمات اوست و همان است که از ایرج بسطامی خواننده ای منحصر و جاودان ساخته است.