قرآن کریم از حضرت عیسی مسیح(ع) باعظمت یاد کرده و با عناوین بلندی همچون «کلمه الله» و «روح الله» نام می برد. آن حضرت یکی از پیامبران اولوالعزم است که ولادتش با معجزات بزرگی همراه بود که ترویج صلح و دوستی و بخشش و دیگر خواهی در فضای اصالت منافع و زراندوزی کاهنان و احباراز جمله بزرگترین آن است. روز و سال میلادش مبدا محاسبه سال برای تقویم مسیحی محسوب می شود. میلاد حضرت عیسی مسیح(ع)آغاز دگرگونی در عرصه روابط انسانی و بازگرداندن کرامت و شرافت انسانی به بشریت است، زیرا آن حضرت در شرایطی پا به عرصه وجود نهاد که خودخواهی و آز و ظلم قوم یهود انسانیت انسان را مقهورخود ساخته و نفخه الهی ازسنگینی مصائب آن فرصتی برای تجلی و ظهور نمی یافت.مهم ترین ویژگی حضرت عیسی مسیح(ع) که قرآن کریم برآن تکیه می کند، بندگی خداوند و ماموریت آن حضرت برای ابلاغ پیام توحید و یگانه پرستی است.از این رو کلام وحی از او با تعابیری همچون اصطفاء(آل عمران/49) و اجتباء و از جمله صالحان (انعام/85-87) نام می برد.همچنین خدای تعالی او را مسیح نام نهاده و حضرتش را وجیه و آبرومند در دنیا و آخرت، نیکوکار، زکی، مهذب، مبارک و اعمالش را گواهی برتوحید و شایسته پیروی وامامت برشمرده است. آن حضرت از زمره کسانی است که خدای تعالی به ایشان سلام کرد ه و قرآن کریم در آیات بسیاری از حضرتش با عنوان حکیم یاد نموده است.

حضرت عیسی(ع) مردم را به شریعت جدید خود که همان تصدیق شریعت موسی(ع) بود دعوت می کرد و بارها می فرمود: «من با حکمت به سوی شما فرستاده شده ام، تا آنچه را مورد اختلاف شماست برایتان بیان کنم.» و نیز می فرمود: «ای بنی اسرائیل من فرستاده خدا به سوی شمایم، در حالی که تورات را که کتاب آسمانی قبل از من بوده تصدیق می کنم و شما را به پیامبر خاتم بشارت می دهم.»

آن حضرت، بنی اسرائیل را به توحید و الزامات آن دعوت می کرد تا وقتی که از ایمان آوردنشان مایوس شد و آن هنگام که طغیان کاهنان و احبار یهود را از سر باز زدن دعوتش مشاهده کرد، از میان عده کمی که به وی ایمان آورده بودند چند نفر «حواری» را برگزید تا او را در راه خدا یاری کنند.