در اواخر دوره ناصرالدین شاه کار مالیه ایران به جایی رسید که هیچ شهری اضافه محل یا به اصطلاح مستوفی ها «باقی تحت محل» نداشت و شاه برای پوشاندن کسری بودجه مجبور شد که به وسایلی فوق العاده متوسل شود. او چند وسیله موقتی اختیار کرد که علی الظاهر بار خودش را بار کرد؛ اما در باطن بر خرابی مالیه ایران افزود.

اول آنکه دستور به مساعده داد. یعنی قرارداد یک قسط از مالیات را حکام ولایات قبل از تجدید سال از مردم مطالبه کنند و در واقع سال نو را وصله سال کهنه کرد. چون از این راه هم چندان تفاوتی حاصل نشد وسیله دیگر انتخاب کرد و تا چندی هم با آن گذراند. یعنی مناصب و القاب را در معرض فروش و حراج درآوردند.