15 دی سالروز تولد بهرام صادقی است. نویسنده ای که اگر سال 63 و ناگهانی از دنیا نمی رفت، امروز 80 ساله می شد و احتمالاهمچنان یکی از بزرگ ترین هجونویسان ادبیات ایران. نویسنده ای که همچنان وقتی پای صحبت های هم دوره ای های او می نشینید از نگاه به شدت کمدی وار او به زندگی و وقایع می گویند و از اینکه مدام، با طنزی تلخ، همه چیز را به شوخی می گرفت و می گذراند. شوخی که حتی در زمان مرگش هم بخشی از او بود تا هوشنگ گلشیری در لحظه های آخر خداحافظی از او بگوید: «او همچنان دارد با ما شوخی می کند و من می دانم، این هم یکی از شوخی های او است.» فرصت صادقی برای حضور در دنیای ادبیات ایران و خلق شاهکارهای درخشان، بسیار کم بود. اما او نویسنده ای بود که موفق شد در همین فرصت کوتاه با یک مجموعه داستان «سنگر و قمقمه های خالی» و یک داستان «ملکوت»، جایی را در فهرست چهره های درخشان ادبی ایران باز کند که کمتر کسی توانسته به پای او برسد و مانند او با نگاهی شوخ و تلخ، زندگی شهری و اجتماعی ایرانی ها را واکاوی کند و با لحنی طنز، روایتگر تمام ناخوشی ها به راحتی و سادگی باشد.