اگر بخواهیم جایی را به بیابان و زمینی خشک و غیرقابل استفاده تبدیل کنیم، خرجش چند روز کار با تعدادی لودر است، اما اگر تصمیم بگیریم جنگلی پدید آوریم، لازم است هزاران نهال بکاریم و سال ها صبوری به خرج دهیم. حال اگر بیابان را معادل جهل و نادانی تصور کنیم و جنگل را نمادی از علم و آگاهی، می بینیم توسعه علمی جامعه چه کار سخت و زمان بری است.

در چرخه توسعه علمی هر کشور مقوله ترویج علم، بحث مهمی است، چراکه جامعه ای به توسعه علمی می رسد که افراد آن با علم و دانش مانوس باشند و آن را بپذیرند. عالمان و دانشگران در جامعه ای برمی خیزند که علم به مقوله ای بدیهی و حیاتی در آن تبدیل شده باشد.