«باز آی دلبرا! که دلم بی قرار توست/ وین جان بر لب آمده، در انتظار توست» نور اتاق را کمتر می کنم، کیک را پیک آورده تا «خوشبختی» را جشن بگیرم. کسی به این «شادمانی» و «شکر» دعوت نیست، حتی «او». تنها «من» و «خدا». بعضی اهالی انجمن بیماران مبتلابه «ام اس» این روزها، هر یک، به سبک خود سالگرد «تشخیص» بیماری را جشن می گیرند. شمع های شادی را که قرار است بسوزند تا بازار سازشم با زمان و زمانه را گرم کنند، روی میز می گذارم. صدای موسیقی را بلندتر می کنم و تنهایی را تکرار. «در دست این خمار غمم، هیچ چاره نیست/ جز باده ای که در قدح غمگسار توست/ ساقی! به دست باش که این مست می پرست/ چون خم ز پا نشست و هنوزش خمار توست». چای دم کشیده است. فنجانی با تک گل محمدی تزیین می کنم. صدا در خانه می پیچد؛ «سیری مباد سوخته تشنه کام را/ تا جرعه نوش چشمه شیرین گوار توست»