خوش احوال نیستند. تقدیر به آنها سخت گرفته است؛ روزگار نامهربانی دارند در دنیایی آشفته با ذهنی مغشوش که به هر تلنگری خش می افتد، مواج می شود و به هم می ریزد. انگ بیمار روانی حاد، خورده است روی پیشانی شان، فقر چنگ انداخته به زندگی شان، از همه جا رانده و مانده شده اند و تنها پناهگاه شان بیمارستان روانی است؛ بیمارستانی که بیش از 56 روز نمی پذیردشان. نه این که نپذیرد بلکه بعد از دوره 56 روزه دیگر مجانی نیست.

بیماران روانی حاد برای بستری شدن در بیمارستان فقط 56 روز در سال سهم دارند و اگر بیشتر از آن به بستری نیاز داشته باشند بیرون از قلمرو پوشش بیمه ای سرگردان می شوند و باید هزینه ها را از