«شیر آهن کوه مرد» بودند؛ ققنوس وار «نستوه و استوار» تن به آتش سپرده و پرپر زدند و به خاک افتادند. در طرفةالعینی در قلب پایتخت پلاسکو پایان یافت.

مدت هاست رویدادی با قدرتمندی پلاسکو از منظر خبری و اطلاع رسانی اینچنین رسانه ها و شهروندان را درگیر نکرده است. انتشار هزاران عکس، خبر، تحلیل و گزارش، این واقعه هول انگیز را برای همیشه در تاریخ به ثبت رسانده است، دیری نیست که همچون بسیاری از رویدادهای تکان دهنده، پلاسکو هم به تاریخ بپیوندد و شاهد «روزی روزگاری پلاسکو» باشیم. اما در این رویداد نخبگان ما وظیفه مهم و سنگینی بر دوش دارند. آنها باید تلاش کنند تا مبادا همراه با به تاریخ پیوستن واقعه پلاسکو- که خاصیت هر رویدادی است - راز «از جان گذشتن و ایثار و دگرخواهی در قلب آتش» نیز به بایگانی تاریخ سپرده شود.

باید نخبگان ما به تاریخ بگویند در شرایطی که متاسفانه پایه های اخلاق اجتماعی ترک برداشته و به سستی گراییده و خودخواهی در زندگی اجتماعی- رانندگی شهروندان نمونه کوچک آن است- موج می زد، «شیر آهن کوه مردانی» در این شهر بودند که بدون حتی دمی درنگ، به قلب آتش زدند، تا با شهادت شان، شمع تاریخ شوند. حال نوبت همه ما و بویژه برگزیدگان جامعه است که در کلاس درسی به وسعت ایران آنقدر از راز این «ایثار و دگرخواهی» بگوییم تا اخلاق فرمان بریده جامعه که مدت هاست راه را گم کرده، سره را از ناسره بشناسد.

برای پاسداشت اخلاق و زنده نگه داشتن نام ققنوس های ایران کمترین کار ممکن این است که دولت موزه ای از بقایای همه آنچه این روزها در عملیات آواربرداری پلاسکو کشف می شوند، از وسایل همراه آتش نشانان شهید گرفته تا سایر ملزومات آسیب دیده صاحبان مغازه ها تاسیس کند. بازدید از این موزه هم نیاز ما خواهد بود و هم نیاز آیندگان. تاسیس«موزه پلاسکو» رازی را در همیشه تاریخ به یاد ما و فرزندان مان خواهد آورد که افسانه نیست، «از جان گذشتن حتی در غوغای بی اخلاقی.»