این روزها عالم همسایگی هم با قدیم ها فرق کرده است. خدا بیامرزد قدیمی ها و خانه های قدیمی شان را که همه چیزش برای یک جامعه مهربان ساخته شده بود.

اگر کسی در حیاط خانه کبابی به سیخ می زد، حتما چند تا همسایه این طرف و آن طرف را هم نان و کبابی می داد حتی اگر در حد یک لقمه باشد. می گفتند بو دارد ، گناه دارد، دل مردم می خواهد‎ . حکایت همه غذاهای بودار کم وبیش این طور بود.

خیلی وقت ها همسایه ها درخانه هم را که می زدند، به رسم تعارف برای هم چیزی آورده بودند. یک سیخ کبابی، یک کاسه آشی، حلوایی، چیزی و هر چه بوی مطبوعش در فضا می پیچید و از دیوارها عبور می کرد، بهره ای هم به همسایه می رساند. هرچیز هم سر سفره کم بود زدن زنگ در همسایه عار نبود. این ضرب المثل به همدیگر نان قرض می دهند را ما به چشم دیده بودیم.