دیروز، راس ساعت دوونیم یک ربع کم، سعید برآبادی، خبرنگار روزنامه «شرق»، پاش سر خورد و از پله ها افتاد زمین. اما سعید چرا سر خورد؟

احمد غلامی، سردبیر روزنامه: برون رفت از وضعیت موجود به سرخوردن یا نخوردن ما بستگی دارد. آیا سعیدی که تا دیروز سر ما را می خورد، امروز با سرخوردن، یک قدم به سمت سرمایه شدن نزدیک شده. درواقع درون رفت سعید برون رفتی است که او را تبدیل به مردم می کند. به شرطی که روزنامه نگاری را سفت بچسبد و دست از سرخوردگی بردارد.

کامبیز نوروزی، حقوق دان: فی الجمله همگی کسانی که از باب پایین رفتن از پله سر خورده اند طبق تبصره 2 بند 5 آیین نامه حقوق راه پله، می توانند درخواست حقوق پلکانی کنند که همه اینها نوید دولتی پاسخ گو را می دهد.

عباس عبدی، تحلیلگر: اولین باری که یک روزنامه نگار پاش سر خورد و به زمین افتاد می توانست آخرین بار باشد، به شرطی که ما بازتعریفی از تعریف ایستادن داشته باشیم؛ یعنی بپذیریم که شرایط ایجاب کرده ما برای ایستادن باید دراز بکشیم و در نتیجه، ایستادگی ما عین خوابیدگی ماست.

مصطفی ملکیان، اندیشمند: 10 قانون اینکه یا سر نخوریم یا سر خوردیم غصه نخوریم، عبارت است از:

1- درست بیندیشیم و آدم باشیم.

2 تا 10- آدم باشیم و غلط نیندیشیم.

مسعود فراستی، شغل نامعلوم: به نظر من وقتی یک روزنامه نگار نتونه خودش رو جمع کنه، سر می خوره. پس سرخوردن یک روزنامه نگار خوداصراری است. (یعنی خودمان را سر بدهیم تا لذت ببریم).

محمود احمدی ن‍ژاد: واقعا مشکل جوانان ما سرخوردن است؟ ما چه کار داریم جوانان ما چه سری می خورند. ما باید برویم ببینیم کی دارد روی چی اسکی می کند.

قالیباف: الان این هم تقصیر منه؟

20:30: در قلب آمریکا روزنامه نگاران به حدی از سانسور و نبود آزادی بیان رنج می برند که نمی توانند در تحریریه خود سر بخورند. درحالی که روزنامه نگاران ایرانی، حتی کسانی که در روزنامه «ش» هستند می توانند سر بخورند.

پوریا عالمی: خبرنگار اگر حالت ازدواج نداشته باشد، هرگز سر نمی خورد!