«اعتقاد من بر این است که انسان نه تنها پایدار خواهد ماند، بلکه پیروز خواهد شد. انسان جاوید است، نه بدان سبب که در میان مخلوقات تنها او صدایی پایان ناپذیر دارد، بلکه بدان رو که دارای روح است. روحی که سرچشمه رافت و فداکاری و پایداری است، بر شاعران و نویسندگان است که به این صفات بپردازند. افتخار آنان در این است که، در دل آدمیان شور برانگیزند؛ شهامت و شرف و امید و غیرت و رحم و فداکاری را، که فخر گذشته های انسان است، به او یادآور شوند، و بدینسان او را در پایداری یاری کنند. حاجت نیست که صدای شاعر، تنها، وصف احوال آدمیان باشد؛ این صدا می تواند که همچون تکیه گاهی یا ستونی، آنان را یاری دهد، تا پایداری