دو سه سال پیش، روزی دوستی نزدم آمد و تعریف کرد که به مناسبت سالگرد ازدواج شان تصمیم گرفتند به همان رستورانی بروند که آقا از خانم خواستگاری کرده بود. رستوران دهه سی باز شده بود: یک طبقه بود با نمایی از سنگ و شیشه، کنار خیابان ولیعصر. در این شش دهه، صاحب رستوران به همراه پسرانش آن را اداره می کرد و با گذشت این همه سال، هنوز حال و هوا و حتی منوی قدیمی اش را حفظ کرده بود: خوراک بامیه و زبانش نظیر نداشت. اینها را که گفت فهمیدم منظورش رستوران یکتاست. من نیز خصوصا دورانی که در دانشگاه ملی درس می خواندم، از آنجا بسیار خاطره داشتم. اصلابعید می دانم تهرانی ای باشد که یکتا را نشناسد. دوستم با هیجان ادامه