«فیلم های دیوید لینچ از نخستین فیلم بلند او، کله پاکن (1977) تا فیلم های دیگرش، موقعیت تماشاگری را به پرسش می گیرد. دستاورد بزرگ فیلم های او حذف فاصله تماشاگر با پرده است. فیلم های لینچ به جای مجاز دانستن همجواری خیالی حاکم بر جریان اصلی سینما، تماشاگر را با ساختار فیلم درگیر می کند. ساختار فیلم لینچ موقعیت تماشاگری در سینما را دگرگون و تماشاگر را از نیل به هدف مخفی حفظ فاصله امن از اتفاقات پرده محروم می کند. لینچ لحظاتی سینمایی خلق می کند که تماشاگر را وا می دارند که بفهمد فیلم چگونه میل او را به حساب آورده است. تماشاگر در فیلم های لینچ با سکانس هایی مواجه می شود که درونیات خود او را آشکار