برخی از افراد از چنان شان انسانی بالایی برخوردارند که دیگران را وادار به احترام می کنند، احترامی از سر اقرار به بزرگواری و کرامت و خیرخواهی و انسان دوستی و هر چه خوب و خیر است و تسلیم به عظمتی که خداوند در وجودشان قرار داده است. منظورم دقیقا دکتر هاشمی، وزیر بهداشت است که همگان او را می شناسند و خدمتگزار بودن وی را باور دارند و آرزو می کنند دیگران هم به مانند او اخلاص داشته باشند و خیرخواهانه عمل کنند و برای آنان خدمت به مردم و کشور و انقلاب از هر هدف دیگری مهم تر باشد.

دکتر هاشمی از متخصصانی است که علم و سواد و تجربه و مدیریت و هنرش در امر چشم پزشکی او را از همه صاحبان زر و زور بی نیاز کرده است. او بانی موسسات بزرگ تخصصی در کشور است و ریشه در جهاد سازندگی و جهاد خدمتگزاری به مردم دارد. اقدامات خیرخواهانه اش در رسیدگی پزشکی به محرومان مناطق دور و نزدیک هنوز هم یک حرکت منحصر به فرد است و بدیلی ندارد. او اگر وزیر هم نبود احترام دیگران را برمی انگیخت و اکنون که در جایگاه وزارت قرار دارد باز هم مقبولیت و محبوبیت خود را مرهون روحیه شخصی و عمل مخلصانه و خدمتگزاری به مردم است و نه جایگاهی که در آن قرار گرفته است که گفته اند شرف المکان بالمکین و الحق که او بر اعتبار وزارت بهداشت افزوده است.

آنچه وادارم کرد این چند سطر را بنویسم شجاعت سترگ دکتر هاشمی برای عذرخواهی از دیگری بود. شاید بسیاری از ما انجام هر کاری برای مان آسان باشد اما پیشگامی در عذرخواهی به حد بالایی از خضوع و سلامت نفس و بی ادعایی نیاز دارد که غالب ما از آن بی بهره ایم.

مهم نیست که ماجرا چه بود و چه کسی مقصر است. مهم پای گذاشتن بر خود و گام اول را برای ایجاد برادری برداشتن و بر خطای احتمالی اصرار نورزیدن است. مهم باور به این حقیقت است که هیچ کس نباید خود را از خطا مصون بدارد و جایگاهش را بالاتر از آن بداند که عذر تقصیر نزد مردم ببرد. هاشمی بعد از اقدام اخیرش در چشم امثال من بزرگ تر آمد چرا که خضوع، بزرگی می آورد.