حاشیه نشینی در شهر یعنی تعلیق میان شهری بودن یا نبودن. وقتی ناگزیر به مدرسه ای بروی که در حاشیه شهر است، دیگر دردت بهتر یا بدتربودن مدرسه نیست، بلکه بودن یا نبودن مدرسه است. مکانش مرکزی است و امکاناتش حاشیه ای. نیمکت های سه نفره، کلاس های شلوغ، تنبیه معلم و مدرسه های چندشیفت و هرآنچه این روزها برای دهه شصتی ها خاطره بازی است، برای بسیاری از دانش آموزان مدارس حاشیه نشین و دورافتاده واقعی است. در حاشیه که باشی کمتر فرصتی برای جور دیگر زندگی کردن فراهم می شود. هرچه هست همانی است که برای پدر و پدربزرگ ها بوده و دراین میان دانش آموزانی که ناخواسته و نادانسته محکوم به ماندن در چرخه حاشیه نشینی هستند.