زیبایی در محیط زیست ایران موج می زند، هرجای این کشور پهناور که بروید، منظره های چشم نواز شما را تسخیر می کنند؛ اما گاه لکه های آغشته به کثیفی و زباله، این تصویر بی نظیر را خدشه دار می کنند. مردم در نواحی مختلف ایران زمین را دوست دارند و این را در تاریخ و فرهنگ خود نشان داده اند و شاید به همین دلیل است که از زباله، بیش از هر چیز دیگری آزار می بینند.

دوری از کارخانه های بازیافت، میهمان هایی که حرمت زمین میزبان را رعایت نمی کنند، قانون های نانوشته ای از احترام به زمین که نادیده گرفته می شود، همه و همه دست به دست هم می دهد تا مردم سرزمین ما هر روز و به ویژه در روزی مانند امروز که به روز جهانی زمین پاک نام گذاری شده از خود بپرسند که آیا حق زمین این است؟ زمینی که به ما برکت خود را ارزانی می کند باید بالاترین جایگاه را در تفکر و زندگی امروز ما داشته باشد. در سفرهایی که این اواخر به نقاط مختلف ایران داشته ام، هر زمان که با چنین صحنه هایی روبه رو شده ام، ایستاده ام، دیده ام، حسرت خورده ام و در بهترین حالت، توانسته ام نمایی از ظلمی را که به طبیعت و محیط زیست ایران می شود در تلویزیون با مردم به اشتراک بگذارم. این وظیفه من است که تا آنجا که می توانم در رفت وآمد به این سو و آن سوی کشور، خواهان افزایش فرهنگ عمومی در زمینه مراقبت از هوا، آب و زمین باشم. وظیفه من است که مردمم را بشناسم، آدم های سرزمینم را با ادبیات و فرهنگی که دارند دریابم و با کمک همان ها برای بهبود وضعیت زیستی و محیطی کشورم دست به کار شوم؛ اما پیش از هر چیزی و بیش از آنکه هر اقدامی برای بهبود داشته باشیم، باید یک کار مهم انجام دهیم؛ باید همدیگر را بیشتر دوست بداریم؛ این سرآغاز بهتر زیستن ما در سرزمین ایران است.