جنجال درباره وعده دو نامزد ریاست جمهوری برای افزایش یارانه ها همچنان ادامه دارد. سوال مشخص منتقدان این وعده انتخاباتی این است که منابع مورد نیاز برای افزایش یارانه ها تا سطح 150 هزار تومان بنا بر وعده آقای قالیباف یا 250 هزار تومان مطابق با نظر آقای رئیسی از کجا تامین می شود؟ نگارنده تلاش دارد تا با مروری بر قیمت حامل های انرژی، نشان دهد حتی با افزایش چندصددرصدی قیمت ها تا سطح قیمت منطقه ای نیز نمی توان نقدینگی لازم برای عملی کردن این وعده ها را محقق کرد.

فرض کنید قرار است مطابق با نظر آقای قالیباف تنها به 96 درصد جمعیت کشور یارانه پرداخت شود و چهار درصد دیگر که به تعبیر ایشان زالوصفت هستند، از یارانه ها نیز محروم شوند. جمعیت کشور 79میلیون و 926هزارو 270 نفر تا پایان سال 95 است. از نظر آقای قالیباف چهار درصد آنها معادل سه میلیون و 197هزارو 50 نفر زالوصفت هستند که نباید یارانه دریافت کنند (به عقیده نگارنده همه مردم محترم هستند؛ هرچند شایسته دریافت یارانه نباشند)؛ این یعنی آقای قالیباف باید به 76میلیون و 729هزارو 219 نفر یارانه ای به میزان هر نفر 150 هزار تومان پرداخت کنند؛ یعنی مبلغی معادل 138 هزار میلیارد تومان در سال. در سال 95 و مطابق با گزارش مجلس درآمد حاصل از اصلاح قیمت حامل های انرژی شامل 21،8 هزار میلیارد تومان از شرکت ملی پخش فراورده های نفتی، هشت هزار میلیارد تومان از شرکت ملی گاز و هزارو 500 میلیارد تومان از شرکت برق است که البته شرکت برق در واقع درآمدی از اصلاح قیمت برق ندارد و با وجود فروش برق با سوبسید به مصرف کنندگان این مبلغ را پرداخت می کند. در مجموع درآمد دولت از اصلاح قیمت ها بیشتر از 31 هزار میلیارد تومان نیست؛ یعنی آقای قالیباف برای اجرای طرح خود با کسری 107 هزار میلیارد تومانی مواجه است. آقای رئیسی نیز برای پرداخت 250 هزار تومان به سه دهک و با فرض افزایش نیافتن یارانه سایر افراد، به اعتباری معادل 102 هزار میلیارد تومان در سال نیاز دارد و ایشان نیز با کسری معادل 71 هزار میلیارد تومانی مواجه هستند.

سه منبع را می توان برای این کسری پیش بینی کرد. ممکن است این دو مدعی شوند که قیمت نفت پایین است، وی می توان با افزایش قیمت نفت تا دو برابر این بودجه را تامین کرد.