گروه جهان / چند هفته ای است که در تقویم ونزوئلا روزها و رویدادهای جدیدی ثبت می شود. یک روز، روز تظاهرات کارگران است، یک روز، روز راهپیمایی زنان. یک روز، سالمندان به خیابان ها می آیند، یک روز، موتورسواران، دوچرخه سواران و اسب سواران. وجه اشتراک همه این تظاهرات ها هم یک چیز است: اعتراض به سیاست های پوپولیستی دولت نیکولاس مادورو، رئیس جمهوری پوپولیست این کشور و ابراز نارضایتی از فقر گسترده حاکم بر جامعه، تورم 830 درصدی، نبود ارزاق و مایحتاج معیشتی. اگر به این تظاهرات ها که عمدتا با استقبال چند ده هزار نفری مواجه شده و سنگ محک خوبی برای ارزیابی عملکرد جانشین هوگو چاوز، رئیس جمهوری سابق ونزوئلا محسوب می شود، ناراضی هایی که از فرط گرسنگی حتی توان شرکت در تظاهرات را هم ندارند، اضافه کنیم، به میزان جدی بودن بحران داخلی ونزوئلا پی خواهیم برد.