دم غروب بود. آفتاب دیگر زوری نداشت. سایه سنگرها روی زمین کشیده می شد و ته خاکریز گم می شد. خیلی ها زده بودند بیرون و روی گرده خاکریز و سنگرها نشسته بودند و چای می خوردند. گه گاه دشمن خمپاره ای می انداخت و توی فاصله نه چندان دوری منفجر می شد.

حسن جعبه مهماتی آورد و روی آن نشست و گفت: «پر فشنگ گرینوف است». مهدی اربابی گفت: «منفجر شود مثل موشک می روی آسمان». هر سه خندیدند. سجاد گفت: «یک قطار فشنگ بده حال این عراقی ها را جا بیاوریم». مهدی اربابی گفت: «بی خیال شو، یک قطار فشنگ می زنی، صد تا خمپاره می ریزند سرمان. توی خنکی عصر داریم حال می کنیم، مرض داری مگر...» سجاد خودش را ول کرد روی خاکریز