سال 1377 بود، ماه مبارک رمضان و در آستانه انتخابات مجلس ششم. جنبش دوم خرداد یک سالی بود که با پیروزی سیدمحمد خاتمی در انتخابات ریاست جمهوری، پا به عرصه سیاست ایران گذاشته بود. اصلاح طلبان که به جز چند چهره نوخاسته، عمدتا بقیه السیف جناح چپ دهه 60 بودند، پس از سال ها از حاشیه قدرت به مرکز آن پرتاب شده بودند. می گویم «پرتاب»، چون نه تصور می کردند با چنین اقبالی از سوی اکثریت منتقد به وضع موجود روبه رو شوند و نه دستشان در داشتن برنامه های عملی برای ایجاد تحول و اصلاح پر بود. به بیانی دیگر، در شرایطی قرار گرفته بودند که آمادگی برای حضور در آن را نداشتند. شور و نشاطی وصف ناپذیر همه اقشار جامعه را