جنگ سایبری، تازه ترین پیشرفت فنی به شمار می رود که استراتژیست های دفاعی را به چالش کشیده است. حمله سایبری به شکل های مختلفی از قبیل جاسوسی و خراب کاری ظاهر می شود. اهداف این حملات، از تاسیسات تصفیه آب گرفته تا کمیته ملی حزب دموکرات را شامل می شوند. حملات می تواند هر کاری انجام دهد؛ از سرقت اطلاعات گرفته تا غیرفعال کردن سانتریفیوژهای هسته ای. از آنجا که گستره آسیب و توان هر شبکه دولتی و غیردولتی معلوم نیست، مقابله با این حملات یا حتی شناسایی آنها دشوار است. در سال 2010، سانتریفیوژهای تاسیسات هسته ای و غنی سازی اورانیوم نطنز ایران به طور ناگهانی از کار افتادند. دانشمندان فعال در نیروگاه هراسان شدند. ظاهرا این اختلال فاجعه آمیز بدون هیچ دلیلی رخ داده بود – تا اینکه مشخص شد جنگ افزاری دیجیتالی به نام استاکس نت، به سامانه های رایانه ای ایران نفوذ کرده است. باور عمومی این است که آمریکا و اسرائیل با همکاری هم استاکس نت را تولید کرده اند – هرچند هیچ یک این ادعا را نپذیرفت – که نشان می دهد با چند خط کد می توان جنگ سایبری را برای جلوگیری از عملیات هسته ای و برای غیرفعال کردن تسلیحات کشوری دیگر به کار گرفت. احتمال حملات سایبری به تاسیسات و تسلیحات هسته ای نیز حاوی ظرفیت های متعددی است. یک حمله سایبری می تواند شبکه های هشداردهنده اولیه کشورها را به این اشتباه بیندازد که دشمن، سلاح اتمی به سمت آنها شلیک کرده و فورا برای حمله تلافی جویانه اقدام کند. هکرهای آنلاین می توانند سامانه های ارتباطی را طوری دست کاری کنند که موشک ها را به طور غیرمجاز شلیک کنند. آنها قادرند به سامانه های فرماندهی موشکی نفوذ کرده و نسبت به شلیک تسلیحات یا ازبین بردن آنها در محل اقدام کنند. در تمام این سناریوها، امکان به کارگیری جنگ سایبری و تسلیحات هسته ای در کنار هم وجود دارد. کارشناسان می گویند هکرهای بی تجربه ممکن است ناخواسته موجب پدیدآمدن آخرالزمان هسته ای شوند. اگر یک چیز از فیلم بازی جنگ که در سال 1983 تولید شد، یاد گرفته باشیم این است هکرهای بی پروایی که به سامانه های نظامی نفوذ می کنند، ممکن است ناخواسته موجب شلیک سلاح هسته ای شوند و جنگ جهانی سوم را کلید بزنند.