امیر مومنان علی علیه السلام به استانداران و کارگزاران خود سفارش می کند که زهد و ساده زیستی را روش زندگانی خود قرار دهند و امکانات معیشتی خود را فراتر از زندگی معمول توده ها قرار ندهند.

مثلا وقتی به او خبر دادند که شریح بن حارث که قاضی او بوده است خانه ای را به بهای هشتاد دینار- که در آن روزگار مبلغ قابل توجهی بوده - خریداری کرده است، او را فرا خواند و مراتب ناخشنودی خود را به وی ابلاغ فرمود (نهج البلاغه نامه 3).

یا وقتی به او خبر می رسد که کارگزار او در بصره عثمان بن حنیف انصاری به میهمانی یکی از اشراف بصره رفته - که در آن میهمانی فقرا را راه نمی داده اند -بر او اعتراض فرمود و به او گفت: پیشوای تو کسی است که از پوشیدنی ها به دو پاره جامه و از خوردنی ها به دو قرص نان اکتفا کرده و شایسته است تو نیز او را الگوی خود قرار دهی (نهج البلاغه

نامه45).

امام در همین نامه می فرماید: من چگونه می توانم نان گندم و عسل مصفا بخورم و جامه ابریشمین بر تن کنم در حالی که ممکن است در حجاز یا یمامه کسی باشد که طمع در قرص نان نداشته و سیری را به یاد

نداشته باشد.

آری سفارش مولای متقیان علی علیه السلام به مدیران و کارگزارانش ساده زیستی و زهد و دوری از تجملات بود و شایسته است کسانی که خود را به او نسبت می دهند این سفارش ها را آویزه گوش خود قرار دهند.