دویست وهفتادونهمین سمینار عصب پژوهی اجتماعی به بررسی فلسفه دارونماها و رابطه پزشک و بیمار اختصاص دارد. در این سمینار ابتدا دکتر «تورج نیرنوری» تحت عنوان «دارونماها در مغز پیچیده»، با توجه به سیر تکامل طبیعی و شواهد تاریخی، به تاثیرات مهم دارونماها با توجه به مکانیسم های مغزی خواهد پرداخت. در ادامه این بحث، دکتر «عبدالرحمن نجل رحیم» تحت عنوان «از خطای دکارتی تا رابطه پزشک و بیمار» به این بحث دامن می زند که حذف تاثیر دارونماها در تاریخ پزشکی ناشی از غلبه فلسفه افلاطونی -دکارتی دوگانه انگاری (دوآلیسم) ذهن و تن بوده که مکانیسم های حاکم بر بدن را جدا از پدیده های ذهنی- روانی تلقی می کرد. شاید در پیروی از این نظر در پزشکی بود که نورولوژی (عصب شناسی) از روان شناسی و حتی تا اندازه ای روان پزشکی جدا نگه داشته شد.

یافته های نوین در مغزپژوهی نشان می دهد که تاثیرات شفابخش دارونماها واقعی است و مرتبط به فعالیت شبکه های نورونی در نواحی خاص مغز است که در هنگام ایجادشدن شرایط انتظار، توقع و امید برای درمان اتفاق می افتد و با انواعی از یادگیری در مغز پشتیبانی می شود. به نظر می رسد با درنظرگرفتن این اثرات و مکانیسم های مغزی آنها بتوان روابط بین بیمار و پزشک در طب مدرن را بهبود بخشید که تحت تاثیر فلسفه دوگانه پندار جدایی تن و مغز از ذهن و روان قرار داشت. با غلبه این نوع پندار در پزشکی بود که تاثیرات دارونماها، خیالی و دارای منشایی غیرجسمانی و تاثیرات شگفت انگیز شفابخش شرایط حاکم بین پزشک و بیمار در امر درمان ناچیز تلقی می شد.

می توان تصور کرد که در آینده با درنظرگرفتن اهمیت این نوع تاثیرات بینامغزی و بهبود روابط بین پزشک و بیمار در طب مدرن، دیگر جایی برای نوعی از طب جایگزین یا مکمل باقی نماند که منشا شفای خود را در جایی خارج از محور مغز و بدن جست وجو می کند. پرداختن به چنین مفاهیمی قرار است در دویست وهفتادونهمین جلسه ماهانه عصب پژوهی اجتماعی مورد بحث قرار گیرد. این نشست ساعت 8:30 صبح 25 خرداد1396 در سالن بیمارستان ایرانمهر واقع در خیابان شریعتی نرسیده به دوراهی قلهک برگزار می شود.