به نزد آنان که سویه ها و آفاق نگاه خویش را به بند ناف تاریخ سیاسی ادبیات معاصر ایران گره زده اند، با هر رویکردی، زنده یاد محمدعلی سپانلو همواره حکم یک حافظه تاریخی را داشت. در هر بحث از جریان شناسی و به بیان دقیق تر: تاریخ سیاسی ادبیات معاصر، بر سر این مساله که ذهن سپانلو، بایگانی مجلل کنش ها و پویش ها و تقویم جلیل تکانه ها و وقایع استثنایی تاریخ سیاسی ادبیات ما، به ویژه در لحظات نفس گیر دهه نخست «پس از انقلاب» محسوب می شود، توافقی آنی و جمعی به دست خواهد آمد. تذکره نویسی و مهم تر از آن: تاریخ نگاری پسا انقلابی و جستارهای مربوط به مواضع نویسندگان، بی سپانلو هرگز ممکن نمی بود. این ادعا، در عصر