افلاطون در رساله «فایدروس»، داستانی تعریف می کند و معتقد است که نفس انسان سه جزئی است و به ارابه ای می ماند که دو اسب آن را می کشند که ارابه ران «عقل» است که هدایت اسب سفید «عواطف مثبت» و اسب سیاه «عواطف منفی» را در دست دارد. او در این رساله، تاکید می کند که ممکن است آن اسب سیاه در میلش به معشوق از کنترل عقل خارج شود در این حالت ارابه ران که «عقل» باشد باید چنان دهانه اسب را بکشد که خون و کف از دهانش بیرون بریزد.

واقعیت این است که این نگاه تقابلی میان «عقل» و «احساسات» بواسطه رواقی ها، در تاریخ اندیشه باقی ماند و بعدها به اندیشه فیلسوفان ما هم وارد شده است؛ هر چند ارسطو به این نگاه باور نداشته است.