داربی تیم های پرطرفدار تهرانی در آلمان، بهانه ای شد برای نگاهی کنجکاوانه تر به بحث مالی دو تیم پرسپولیس و استقلال. این که چرا این دو تیم در برابر تصمیم های اسپانسر تا این حد دست و پا بسته هستند که تا لحظه آخر، اصرار داشتند این بازی برگزار شود. مدیران هر دو تیم می گفتند این بازی به حیات آنها در این فصل بستگی دارد، در حالی که دو تیم می توانند از راه های ساده تری به پول برسند. تیم های اروپایی از راه حق پخش تلویزیونی، فروش پکیج بلیت های فصل (قبل از شروع فصل)، فروش پیراهن و اقلام باشگاه (کلاه، شال، جاسوییچی و...)، انتقال بازیکن و... به درآمدهای کلانی می رسند. آنها برای آن که فروش بازیکن، سود بیشتری برایشان داشته باشد، رقم فسخ قرارداد ستاره ها را به شکل قابل توجهی افزایش داده اند.

در فوتبال ایران، جز انتقال که گاهی پول به حساب باشگاه ها واریز کرده، تقریبا محل درآمد دیگری برای تیم ها وجود ندارد. با این اوصاف جای شگفتی دارد که تیم های پرطرفداری مانند استقلال و پرسپولیس هم مانند دیگر تیم ها، غرق در بدهی باشند. هوادار؛ این دلیل تفاوت بزرگ این دو تیم از دیگر تیم هاست؛ اما چرا این هوادار دیده نمی شود؟ اگر قرار است هوادار به کمپ تیم ها بیاید و پول پیامک هوادار، گره مالی تیم ها را باز کند، چرا باید کلید دست اسپانسر باشد؟ چرا تیم ها نباید به سمت خودگردانی و استقلال مالی بروند؟ راه های بسیاری برای درآمد این دو تیم وجود دارد. حتی جایگاه VIP ورزشگاه آزادی می تواند محلی برای درآمد این دو تیم باشد.

این دو تیم با خرجی مشترک، می توانند جایگاه VIP ورزشگاه آزادی را که 7000 صندلی دارد، تجهیز کنند و 6000 صندلی آن را در هر فصل به فروش برسانند. اگر هر صندلی این جایگاه برای همه بازی های خانگی یک فصل شامل لیگ برتر، جام حذفی و دوستانه به هوادارانی که وضعیت مالی نسبتا مناسبی دارند، چهار میلیون تومان به فروش برسد تا آنها مالک آن صندلی برای یک فصل شوند، در همان ابتدای فصل، 24 میلیارد تومان به حساب هر تیم واریز خواهد شد. درآمدهای دیگر می تواند در کنار این رقم قابل توجه قرار گیرد تا تیم ها از این وضعیت اسفبار خارج شوند. کاش یک بار برای همیشه فکری برای این دو تیم بکنیم تا تیم ها، کاسه معروف را برای همیشه کنار بگذارند.