درست است که امروز تازه روز اول دوران ریاست جمهوری جدید است، ولی واقعیت این است که چهار سال فرصت زیادی نیست. ما با چالش های فراوانی مواجه هستیم. اگر واقع بین باشیم، با درنظرگرفتن منابع محدود نمی توان شعارهای عجیب وغریب داد. من چهار سال پیش هم در روزهای پیش از انتخاب وزرا نوشتم که توسعه در دوران حاضر از مسیر تخصصی ترشدن و البته جزئی نگر ترشدن در امور امکان پذیر است و نه برعکس. بر این مبنا وزیری که برنامه اش با شعارهای کلی پر شده، معیار مشخصی برای اندازه گیری میزان موفقیت او در دست نیست. وزیری که برای چهار سال برنامه می دهد اصولا نمی تواند ادعاهای کلان داشته باشد؛ همین که بتواند با توجه به داشته ها -که حتما کم نیست- در دام روزمرگی ها و اختلافات ویرانگر نیفتد و درست هدف گذاری کند و برنامه های مشخص و راهبردی و البته محدود داشته باشد، راه را درست رفته است. اگر به این ترتیب باشد، درمجموع، دولت بعد از چهار سال فقط در کلاف های سردرگم اجرائی گرفتار نشده، بلکه با هدف گذاری درست نه تنها گره های کور مشخصی را گشوده، بلکه زمینه را برای اصلاحات ساختاری نیز فراهم کرده است. همه می دانند که اقتصاد از مهم ترین چالش های پیش روست. روشن است که در این بخش باید ضمن ادامه مهار تورم به رونق و تولید نیز اندیشید، ولی نامزدی که در انتخابات وعده رشد 25درصدی می داد، آن قدر وعده اش رویایی و غیرممکن بود که آن شعار فقط تبلیغاتی می نمود. سخن این است که با توجه به منابع و شرایط کشور می توان هدف گذاری معقولی داشت و به سمت آن حرکت کرد. عین همین مبنا در بخش های دیگر هم امکان پذیر است. نباید فریب بهانه جویان و تخریب ها را خورد. آنان که در کمین مچ گیری ها نشسته اند، در هر صورت کارشان را ادامه می دهند و شب را روز و روز را شب جلوه می دهند. یک وزیر وقتی بر کرسی می نشیند باید بداند مدت محدودی در مسند است. باید برنامه اش را فعلا حداکثر چهارساله ببندد و برای دستیابی به نتیجه باید اولویت هایش را به گونه ای - در جهت مطالبات مردمی که به رئیس جمهور رای دادند- تعیین کند که در روز پایانی کار به سامان رسیده باشد و پایه خوبی برای ادامه راه در آینده فراهم شده باشد.