ماهواره های تولیدکننده پالس الکترونیکی و بمب های الکترومغناطیسی، به چالشی بی سابقه برای تسلیحات هسته ای کلاسیک ایالات متحده بدل شده اند. در جهان امروز، با توجه به سیر شتابان پیشرفت های بدیع در حوزه الکترونیک و فناوری، اتکای ابرقدرت ها بر بازدارندگی حاصل از زرادخانه های اتمی، امری عبث و بی حاصل به شمار می رود. به عقیده بسیاری از کارشناسان سیاسی، ارتقا و به روزرسانی موشک ها و ساخت انواع بمب افکن به منظور ایجاد توان استفاده از سلاح های هسته ای قدیمی و ناکارآمد، ارائه ایده ای کهنه در لباسی نو محسوب می شود و برنامه های عملیاتی و تسلیحات هسته ای جدید در شرایط حاضر، از دفع و مقابله با انواع تهدیدات، قدرت های نوظهور و جنگ افزارهای نوین کاملا بی مصرف هستند. به گزارش سایبربان، کشورهایی مانند روسیه، چین و کره شمالی به عنوان قدرت های نوظهور در فضای سایبری، با ترکیب عملیات نظامی در بستر فضای مجازی با بمب های الکترومغناطیس (EMP)، روش بدیعی از نبرد و حل وفصل مناقشات در فضای بین الملل را ابداع کرده اند. چاشنی کلاهک این نوع تسلیحات که در فضای ماورای جو منفجر می شود، هیچ اثری از انفجار، پسماندهای رادیواکتیو و سایر آلودگی های هسته ای روی زمین بر جا نمی گذارد؛ بنابراین، این نوع از جنگ افزارهای جدید، به علت تولید پالس های الکترومغناطیسی خود، تنها ابزار الکترونیکی را از کار می اندازد. حملات اتمی الکترومغناطیس، از سوی روسیه، چین و برخی قدرت های نوظهور دیگر، از مصادیق جنگ هسته ای شناخته نمی شود؛ بلکه آن را نوعی جنگ الکترونیک، اطلاعاتی و سایبری می دانند.

نشریه نیروهای مسلح روسیه، به تازگی در مقاله ای موسوم به «نقاط ضعف ایالات متحده در تعریف جنگ شبکه محور» به این مبحث پرداخته است و استفاده از بمب های الکترومغناطیس را بهترین راهبرد برای شکست ایالات متحده در بستر جنگ الکترونیک می داند. نویسنده این مطلب، حملات جنگ الکترونیک را بزرگ ترین نقطه ضعف نیروهای نظامی آمریکایی و استفاده از پالس های الکترومغناطیس مختل کننده تجهیزات الکترونیکی می داند. دکترین نظامی چین نیز، مسائل مشابهی را مورد توجه قرار داده است.