تحمل خبر برایم سنگین است. یکی از کارمندان صدیق، بازنشسته و همکار سال های قبل، غروب دوشنبه با من تماس گرفت وخبری تلخ و ناباورانه داد. «قلب مهربان منصور یاور زاده ازتپش ایستاد.»

با شنیدن این خبرشوکه شدم. چرا که بیش از یک دهه با هم در مجتمع امور جنایی تهران به مصاف جرم و مبارزه با جنایتکاران و تبهکاران رفته بودیم.گاهی با تبسمی معنادار می گفت روزگار بی رحم است. اگر آبا و اجداد برخی از افرادی که مرگ های خودخواسته را انتخاب کرده بودند چون برخی بی دردها میراثی غیر از بدبختی داشتند دچار چنین سرنوشت هایی نمی شدند. می گفتم زیاد به خودت فشار نیاور؛ می گفت جعفر من طعم تلخ نداری را از کودکی چشیده ام. هنوز هم چشمم به دنبال دوچرخه ای است که پدرم نتوانست برایم بخرد.