نیمار از بارسلونا جدا شد تا این تیم بعد از 7 سال درخشش کم نظیر تا مرز فروپاشی پیش برود. زمزمه جدایی اینیستا به گوش می رسد و منچسترسیتی هم دندان تیز کرده تا بند 300 میلیون یورویی فسخ قرارداد مسی را اجرایی کند و این بازیکن را به انگلیس ببرد. نیمار تابستان امسال همان چیزی را می خواست که سرخیو راموس 3 سال پیش می خواست: پول. او در آستانه پیوستن به منچستریونایتد بود؛ اما فلورنتینو پرز مدیر باتجربه ای بود و اجازه نداد تیمش متلاشی شود.

او یک بار تن به افزایش حقوق ماکه له له ندارد و چوبش را در سال 2003 خورد و تیم کهکشانی اش با همین یک بازیکن نابود شد. او این بار اجازه نداد اتفاق تلخ 13 سال پیش تکرار شود، اما بارتومئو به اندازه او پول و تجربه ندارد.

او دست روی دست گذاشت تا بارسلونا منفجر شود. بارسلونای این فصل به این دلیل که 222 میلیون یورو در حساب دارد هیچ بازیکن خوبی را به قیمت نمی خرد و سال ها زمان می برد تا دوباره کمر صاف کند، چون هیچ بازیکنی برای این تیم نیمار نمی شود.

تجربه تلخ بارسلونا در این فصل، بی تردید تا مدت ها پیش چشم مدیران فوتبال دنیا خواهد بود. بدون شک فوتبال ما هم باید درس های لازم را از این انتقال تاریخی بگیرد. انتقالی که قطعا فوتبال دنیا را به دو دوره قبل از انتقال و بعد از انتقال نیمار تقسیم خواهد کرد. البته معیارهای فوتبال ما برای انتخاب مدیران فوتبالی با مترهای مرسوم دنیا تفاوتی فاحش دارد؛ با این حال شاید به آنها نزدیک شویم البته اگر تلاش کنیم. مدیران فوتبالی ما هم در شناسایی بازیکنانی که سرنوشت تیم را رقم می زنند و هم در مفاد قرارداد با چنین بازیکنانی، باید باهوش عمل کنند. چون همین شناسایی مختصر، آینده تیمشان را دگرگون می کند. کاش تلاش کنیم ادبیات و قواعد فوتبال حرفه ای را به این فوتبال آماتور تزریق کنیم.