در صدای جدی ممزوج با غم «او» محو شده ام. فهم حرف ها و آموزه ها دشوار نیست، اما به یادسپردن آنها سهل نمی نماید. گیجم از پرسش های بی سروته خودم. دلم کاغذ و قلم می خواهد برای یادداشت کردن و به فراموشی نسپردن. اثر کورتون ها به مرور زمان بر حافظه، باز تمام قد خودش را نشانم می دهد. صدایی من را جلب می کند. گوشی را نگاه می کنم و آخرین پیغام را باز. نهایت امید را در یک جمله می بینم؛ «دکتر گفت که دیگر لازم نیست تزریق را ادامه بدهم». دیگر چیزی نمی شنوم. شادی و حسادت در رگ هایم با قدرت موج می زنند. یک دوست از رنج هفتگی نجات پیدا کرده است و یک فرزند، آینده امیدوارانه تری برای پدرش می تواند تصور کند، اما