یکی از برجسته ترین واقعیت های انتخابات ریاست جمهوری اخیر، حضور مردم از ابتدای کارزار رقابتی تا پایان آن بود. بدون شک، فردی که از این مسیر به عنوان منتخب مردم معرفی می شود، اعتماد و مشارکت مردم را باید به عنوان مهم ترین سرمایه خود ببیند؛ دو مولفه بسیار مهم در حوزه سرمایه اجتماعی.

انتظار می رفت که دولت برای نگه داشتن این سرمایه و حتی ارتقای آن -که در دوره های بعدی به شدت لازم است- تدابیری اتخاذ می کرد. اگرچه امروز زمان مناسبی برای قضاوت در این مورد نیست اما در هفته دولت، هنوز هم امید هست که آقای روحانی به گونه ای عمل کنند که اگر سرمایه اجتماعی افزایش پیدا نمی کند، لااقل در چهار سال پیش رو از میزان آن کاسته نشود. به همین خاطر است که موضوع کابینه 24 میلیونی یک موضوع مهم در سپهر سیاسی امروز ایران است. برای داشتن یک کابینه 24 میلیونی، پیش از هر چیز مهم این است که افرادی در چرخه اجرائی کشور در کنار رئیس جمهور منتخب باشند که فارغ از جناح بندی ها و گروه بندی ها، فهم درست تری از نیازها و مطالبات جامعه در اختیار رئیس جمهور قرار بدهند. اما آیا مردان کابینه، دغدغه ای در حوزه اجتماعی کشور دارند؟ این پرسش مهم می تواند راهگشای یک انتخاب درست در مورد کابینه باشد. واقعیت این است که اگر دولت دوازدهم، بخواهد در حوزه هایی چون اقتصاد مقاومتی و اشتغال، موفق شود، بدون حضور و همراهی این سرمایه اجتماعی، میسر نخواهد بود و این مسئله ای است که آقای روحانی باید به آن توجه کند. داشتن یک نگاه تک بعدی و بی توجهی به همراهی مردم، نه ما را در اشتغال ملی موفق می کند و نه در اقتصاد مقاومتی، خصوصا آنکه در این مباحث، «تاب آوری اجتماعی» هم مولفه مهمی است که سررشته آن در بخش اجتماعی کشور است. با توصیه ای به دولت، به پیشواز این هفته برویم؛ توجه بیش از پیش به حوزه اجتماعی و آسیب های آن!ما نیازمند مدیریتی هوشمند در دولت دوازدهم هستیم که غفلت دیرینه ما را نسبت به این حوزه جبران کند و خود در حوزه اجتماعی مطالبه گر باشد. در چنین شرایطی، دولت و مردم بیش از پیش در کنار هم و در جهت توسعه ایران قدم برمی دارند.