اشغال ایران در شهریور 1320، نخستین رهاوردش قحطی و شیوع بیماری های مسری بود و واقعه 17 آذر سال 1321، به رغم آنکه مواد غذایی و بخصوص نان در تهران بشدت کم بود و عده ای در تظاهرات مربوط به آن، کشته و زخمی شدند، بیشتر جنبه تسویه حساب بین شاه و دربار، از یک سو و احمد قوام السلطنه، از دیگر سو داشت و با سقوط قوام و روی کارآمدن علی سهیلی و سرکوب مردم، پایان یافت. با آنکه آتش بیار معرکه، در اصل متفقین بودند، بهای آن را مردم تهران با جان خود دادند و «بلوای نان» بدین گونه ثبت تاریخ شد، اما این امر تا پایان دوران اشغال ایران کم و بیش در سراسر کشور گهگاه رخ می نمود و مردم را به سختی معیشت و تامین نان دچار