فقر و محرومیت ناشی از موقعیت طبیعی و بی توجهی سیاسی است که گریبانگیر مناطق کم برخوردار می شود و به دنبال خود، ضایعاتی از نوع آسیب های اجتماعی و فرهنگی و به ویژه اقتصادی به همراه دارد و در این گونه موارد تنها با برنامه ریزی درازمدت، مشکلات قابل مرتفع است. استان خراسان جنوبی گرچه از غنای فرهنگی خاصی برخوردار است اما همواره از فقر و محرومیتی اقتصادی که فرهنگ را چاشنی خویش داشته، رنج می برد یا به عبارتی مردمان این سرزمین در عین فرهنگ داری به بسیاری از نداری ها خو گرفته و از این منظر به «صبوران فرهنگ مدار» شهره اند. دوری از پایتخت، اقلیم خشک و کویری، قناعت، متانت و بی توجهی به صدارت از جمله عواملی است که این گوشه از کشور پهناور ما را از بسیاری از امتیازات محروم ساخته و آن را به استانی با کمترین امکانات رفاهی تبدیل کرده است.

در این خطه از ایران، تلاش بی مزد و منت سرلوحه درس همان مدارسی است که از نیمکت های چوبی آن، مشاهیری در پهنه علمی دنیا به شهرت رسیده و از غیرت خود نانی از تنور گرم شان خورده اند.

اغلب کویرنشینان این نقطه از میهن مان اگر گرایشی به جناح خاصی داشتند نه از تبلیغات و تعلیمات سیاسی بوده که بر عکس، اینان به دنبال دادخواهی از هر دادخواهی هستند که به داد کویر تشنه برسد و کرت های به علوفه نشسته شان را سیراب کند، پس شایسته و بایسته است که در این دیار با سیاست حکم نرانیم و حاکم دل مردمانی باشیم که از سر صدق و صفا به سیاست های دولتی در مرکز چشم دوخته اند تا از توشه تصمیم ها و تعمیم های اقتصادی و اجتماعی سهمی هر چند اندک در توسعه و آبادانی داشته باشند.

صحبت از سهم خواهی حزبی و سیاسی نیست که انتظار از دولت و رییسی است تا در انتخاب استاندارش به همان سبک پیشین عمل کند و از تعویض و جابه جایی استاندار فعلی اش اجتناب ورزیده تا ایشان با همان درایت و شناخت عمیقی که از مشکلات و معضلات این استان دارد به کار خود ادامه دهد و توسعه را نه به مفهوم جغرافیایی که با ریشه های فرهنگی و تاریخی آن نهادینه کرده و ادامه آن را به پیوست های اصالت این منطقه پیوند زند.