در میان برگه های تقویم و در انبوه مناسبت های ملی و مذهبی، بیست و یکمین برگه از ششمین ماه سال به نام سینما و روز ملی سینما اختصاص یافته است. سال 1379 در چهارمین جشن بزرگ سینمای ایران و همزمان با بزرگداشت صدمین سال ورود سینما به ایران بود که 21 شهریور به عنوان «روز ملی سینما» شناخته شد. از آن پس این مناسبت بهانه ای است تا هر ساله اهالی این حوزه برگزیدگانشان را تقدیر کنند، بزرگان شان را تکریم کنند و مراسم تجلیل از جایگاه سینما را به جا بیاورند. روز ملی سینما فرصتی برای اندیشیدن به سینماست؛ اینکه تا چه میزان سینمای ما محصول آرا و اندیشه ها و سلایق متفاوت است؟ آیا جشن سینما در روز ملی سینما جشن آزادی و پاسخ به مطالبه گری جامعه برای تصویر لحظاتی واقعی از شرایط امروز است؟ آیا برگزاری همین جشن ها و آیین ها به معنای تکریم اهالی سینماست و بدان مفهوم است که سینماگران در شرایط مطلوب مشغول فعالیت در حرفه خودشان هستند؟ اساسا اولویت امروز سینمای ایران چیست و جامعه سینمایی چه دغدغه هایی دارند و با چه موانعی دست و پنجه نرم می کنند و در نهایت چه بخشی از این توقعات و انتظارات قابل پاسخگویی است؟ و... حذف روز ملی سینما از تقویم رسمی کشور در سال 91 به بهانه ترافیک مناسبت ها همانقدر با واکنش جدی اهالی این حوزه رو به رو بود که بازگشت مجدد این روز به تقویم در دولت یازدهم با استقبال خوب اهالی سینما مواجه شد. همین بازخوردها به حذف و بازگشت دوباره نام روز سینما به تقویم رسمی کشور خود دلیل قابل اتکایی برای جایگاه و اهمیت این روز در میان اهالی سینما است. اما این بازگشت و ثبت نمادین در تقویم به تنهایی نمی تواند جایگاه و اعتبار سینما را به جامعه بازگرداند و این روزها سینماگران بیش از گذشته منتظر برطرف کردن مشکلات و موانع هستند. شاید همین توقع و انتظارات است که وقتی عنوان روز ملی سینما را برای گپ و گفت و نوشتن از سینما با سینماگران در میان می گذاریم اغلب سر درد دل شان باز می شود و گویی که بعد از مدت ها کسی حالشان را جویا شده باشد از ناخوشی و خوشی روزگار سینما می گویند. بیم ها و امیدهای چند تن از اهالی سینما را در گفتار و نوشته های اختصاصی شان برای روزنامه ایران به بهانه روز ملی سینما مرور می کنیم.