حواست را جمع کن، ببین، بشنو، بچش و بیاشام... تو سر میزی نشسته ای که یک پایه اش گم شده، که کمی بیشتر از کمی، هویتش گم شده... تو یک تماشاچی در سالن تئاتر نیستی، بخشی از یک شام خانوادگی هستی، نمای نزدیک، طوری که انگار بازیگران در نقش مادر، خواهر، برادر و بابات درست کنار تو نشسته اند و همه رازی را پنهان می کنند؛ رازی که نمی توانند راجع بهش حرف بزنند و به جای حرف زدن راجع به این هولناکی مشکوک، به خوردن و فروخوردن پناه برده اند؛ خوردن بقایای به جامانده از شمایل یک زندگی خانوادگی و فروخوردن خشم، حقیقت و انکار توامان؛ انکاری که از «بابات» شروع می شود و به همه سرایت می کند و از میان غذاهای متعفن روی