«دارین میرین؟ می دونم که دارین میرین». صدایش که هیچ، چشمان ترش در خاطرم نشسته است. «میشه نرین؟!» کوچک ترین عضو خانواده است، اما محمد به جای همه اعضا برایم حرف زد، خندید و گریه کرد. هفت سال دارد و این روزها می دانم با لوازم التحریر اندکی که برای او برده بودم، راهی کلاس اول شده است. مدادها و خودکارهایم را دانه دانه در جایشان می چینم. «رنگ آبی را بیشتر از همه رنگ ها دوست دارم. رنگ آسمان و دریاست». زیر دندان، حسرت مدادها و خودکارهای متعددی را مزه می کنم که هر سال در کشوهای میز تحریر بیشتر می شوند و در اسباب کشی ها هربار بدون استفاده باری می شوند. حرف های پسرک در خاطرم نمانده است. اگر هم می خواستم،