من قدیمی عشق فیلم، اعتراف می کنم که به روزگار خوش و پررونق تئاتری های مقیم مرکز حسودی ام می شود. البته خود همین مرکزیت و بی نصیب ماندن شهروندان دیگر نقاط کشورمان از این تنوع و رونق فرهنگی- هنری، بحث اساسی جداگانه ای را می طلبد. اگر قانون، مجوز، پروانه نمایش و... تعریف واحد و لازم الاتباعی دارد، پس عدالت و انصاف اقتضا می کند که به نسبت جمعیت و استعداد و ظرفیت های فرهنگی شهرها امکانات نمایشی یکسان و به دور از تبعیض برای ساکنین شان فراهم سازیم. اما آیا واقعا امکان اجراهایی که در برخی از سالن های نمایشی سطح تهران می بینیم، در مشهد و اصفهان و تبریز و زاهدان و قم و همدان و آبادان و اهواز و بندر بوشهر