1- سال هاست که نظریات مربوط به رسانه ها و کارکردها و تاثیرشان بر جامعه و مخاطبان، در طیفی گسترده وجود دارند: یک بحث پایه در چنین گستره ای، تعریف کارکردهای اصلی رسانه هاست و مجموع نظریات موجود، حداقل سه کارکرد (وظیفه) را برای آنها در نظر می گیرند: کارکرد نظارت و نمایندگی افکار عمومی یا گروهی خاص، کارکرد سرگرمی و کارکرد آموزش و توسعه.

2- در این میان، یکی از مهم ترین وظایف رسانه ها، آموزش و انتقال مفاهیم توسعه در جامعه هدف است: وقتی از جامعه هدف حرف می زنیم، منظورمان گروه هایی از مخاطبان است که در چارچوب و اولویت های اهداف هر رسانه تعریف شده اند: تعریفی که بر مبنای نیازهای جامعه و خلاهای موجود در اذهان و نظام رسمی آموزشی، تکمیل آموزش مخاطبان را با کمک رسانه ها پیش می برد. در ایران، صداوسیما و مطبوعات قرار است چنین هدفی را دنبال کنند.

3- مدیر یکی از شبکه های فارسی زبان اروپایی، در هنگام رونمایی از کانال تلویزیونی این شبکه اعلام کرد تا زمانی که در رسانه های ایران فضاهای خالی محتوایی و خبری وجود دارد، ما برای پر کردن همان فضاها حرکت می کنیم. اگر بخواهیم فارغ از بحث های سیاسی حرف بزنیم، تابوهای پرتعداد اجتماعی، تعریف های حقوقی ای که هرگز در رسانه های رسمی ما با وجود اهمیت شان گفته نمی شوند، مهارت های اولیه روابط اجتماعی که جز «نه» و ممنوعیت چندان به آنها پرداخته نشده است، اطلاعات سیاسی پایه و تعریف سمت ها و روابط اجرایی... در رسانه های رسمی ما جایی ندارند: در عوض، همان فضاهای خالی را رسانه های بیرونی پر می کنند.

4- کارکرد آموزش و انتقال مفاهیم توسعه در رسانه های ما فراموش شده اند: بسیاری از رسانه های رسمی، در نهایت واکنشی دیرهنگام به محتوای غیررسمی دارند که در شبکه های ماهواره ای و اینترنت منتشر می شوند و به آنها یادآوری می کنند که چه چیزهایی را نمی بینند.

5- وقتی از سیاست ارتباطی و استراتژی رسانه ای حرف می زنیم، نباید از یاد ببریم که مخاطبان تعریف شده ما اگر نیازهای خبری و آموزشی شان را در کانال های رسانه ای ما پیدا نکنند، منابع متنوع دیگری دارندکه ممکن است حتی درباره ما هم اطلاعات نادرست بدهند. رسانه هم یک موجود زنده است و چندان منتظر ما نخواهد ماند.