بی گمان سخن گفتن درباره کوروش بزرگ همراه با اماواگرهای فراوانی است؛ به ویژه آنکه برخی از رخدادها و کلمات و ویژگی هایی را که به او نسبت داده اند یا گزارشگران تاریخ برای ما ذکر کرده اند، هنگامی که در ترازوی سنجش علم، دانش و تاریخ امروز قرار می دهیم، با برداشتی ناباورانه مواجه می شویم که چگونه امکان دارد در سال 538 قبل از میلاد، انسانی چنین فرانگر و انسان گرا باشد که ارزش و اعتبار انسانی را به طورکلی در صنف آدمی ببیند؛ فارغ از هر نوع وابستگی و پیوستگی جاه، مقام، فامیل یا دیگر ویژگی هایی که انسان ها را در طبقات مختلف و ارزش های گوناگون قرار می دهند. برای نمونه در انتهای منشور کوروش کبیر با این جمله