چند سال پیش از این، برای اولین شماره مجله «نمایه تهران» از من خواسته شد درباره مهاجرت فقرا چیزی بنویسم. اما من در میان بحران رفتن فرزند خودم به خارج برای ادامه تحصیل بودم و برای من مسئله بزرگ فرار مغزها بیشتر دغدغه بود. بنابراین، مطلب سوزناکی نوشتم که از یک طرف به مهاجرت های کرور کرور ایتالیایی و اروپایی فقیر در جست وجوی کار به آمریکای اوایل قرن بیستم و ایرانی های بعد از جنگ عراق به ژاپن اشاره و از سوی دیگر درد دل سوخته خودم را بازگو می کرد. حتی یادم می آید از یک آواز قدیمی ایتالیایی هم بیتی آوردم که در آن پسرک می گفت: «مادرم، صد لیر به من بده که می خواهم به آمریکا بروم» و مادر که پاسخ می داد: