محمدعلی بنی اسدی عزیزترین رفیق، با قلبی باز، سرزنده و شوخ طبع، تیز و هوشیار که نگاهش در اطرافیان نفوذ می کند، آینه ای برای سادگی و تواضع و طنزی که مجال نمی دهد زندگی و درک آن در جدیت محض خشک شود. کمتر هنرمندی این گونه خود می ماند و به خود وفادار، آن هم در زمانی که صحنه هنر جای خودنمایی و نمایش دگربودگی شده است. شاید سال آخر دانشکده بود که عینک معمولی را جایگزین عینک گرد کرد که آن وقت ها نشانه روشنفکری بود، بعد از آن معمولی لباس می پوشید و شیفته جمله معروف چخوف شد و آن قدر تکرارش کرد که بخشی از رفاقتمان شد: «هنرمندان بزرگ با بوق و کرنا به دنیا نمی آیند». من بعد می بایست به چه بودگی هنر پرداخت.