هنوز جرات نمی کنیم آب کولرها را خالی کنیم. هنوز لباس تابستانی می پوشیم و هنوز کولرهای مان روشن است. پنجاه روز از پاییز گذشته اما خبری از باران نیست. چشم مان به آسمان خشک شده و دست به دعا برداشته ایم که شاید قطره ای ببارد. خبری از شال گردن های رنگارنگ و چکمه های بلند نیست. بیرون که می روی انگار بهار است. آفتاب از وسط آسمان خودنمایی می کند و به جز آلودگی هوا هیچ چیزی در آسمان نشان از پاییز ندارد. هوا چنان گرم است که هنوز لباس های پاییزی در کمد خاک می خورند و بهاری ها در تن مردم خودنمایی می کنند. هر سال دریغ از پارسال. هر سال عمر پاییزمان کوتاه تر می شود و تابستان های مان داغ تر و سوزان تر. تغییر اقلیم ما را به کجا می برد؟