این روزها قلب میهن در غرب کشور می تپد. تصویر بدیع سرریز حجم عظیمی از مهربانی و همدلی به سوی کرمانشاهان و سرپل ذهاب و... برای ما مصداق آن بیت معروف شیخ اجل است که می گوید: چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار.

اینجا سرپل ذهاب است. جایی که چند روز قبل لرزه به جان زمین افتاد و نتیجه این تب و لرز طبیعت، چیزی نبود، جز فروریختن سقف بالای سر مردم بر سرشان. جایی که در عرض چند ثانیه، شهر و روستاهای پیرامونی آن، آوار و مرگ و شیون جای خنده وشادی و زندگی را گرفت و درد و رنج یک شبه بر تخت نشست. این روزها گرچه چشم های مردمان این خطه به خون نشسته است و «دل خوشی» نیست، اما «دلخوشی» هم هست! همبستگی مردم و کمک هایی که با عشق از سراسر ایران به سوی شهرها و روستاهای زلزله زده گسیل می شود، به این رنج دیدگان نشان می دهد که تنها نیستند و میلیون ها ایرانی به یادشانند.