مقابل تلویزیون نشسته و مشغول تماشای فوتبال بودم که به یکباره متوجه زمین لرزه و تکان هایش شدم، هراسان شدم، ابتدا همسرم و بعد هم پسرم را صدا زدم. پسرم می گفت که به پشت بام برویم اما به نظرم بی فایده بود. از همین رو برخلاف دیگر همسایه ها به خیابان نرفتیم.

بواسطه آنکه ساکن منطقه غرب تهران هستیم تقریبا می توان گفت که تکان های شدیدتری از زلزله را احساس کردیم. با این همه در آن زمان تصمیم به خروج از خانه را نگرفتیم چراکه ساکن طبقه نهم هستیم و حتی اگر خواهان فرار به خیابان بودیم هم فرصت کافی را در صورت ادامه لرزش ها پیدا نمی کردیم.

زلزله از جمله معدود بلایای طبیعی است که فرصت فرار نمی دهد بنابراین تنها به چند نفر از آشنایانی که نگران حالشان بودیم زنگ زدیم، چند تلفنی را هم پاسخ دادیم و بعد که خیالمان قدری راحت شد به جای بروز رفتارهای هیجانی و نامعقول خوابیدیم.

حتی به سراغ شبکه های خبری هم نرفتیم و تصمیم گرفتیم باقی زندگی مان را به دست سرنوشت بسپاریم چراکه واقعا فرار در چنین مواقعی چاره ساز نیست و تنها احتمال بروز صدمات جسمانی و جانی را بالاتر می برد.