این روزها عده ای در تلاش و تکاپو هستند تا به هر شکلی اختلاف و دودستگی را در دولت دامن بزنند؛ معاون اول را در یک طرف و رئیس دفتر را در یک سوی دیگر این دعوا و نزاع قرار دهند. در این باره نکات زیر قابل توجه است.

1- به نظر می رسد جریانی در تکاپو است تا با دامن زدن نزاع کاذب میان دو نماد اعتدالی و اصلاحاتی دولت، آن را دولتی گسیخته و پراکنده از یکدیگر معرفی کند و با تلقین این نکته به جامعه که دولت درگیر جنگ قدرت است، از اعتبار اجتماعی آن بکاهد تا در آینده از آن بهره برداری سیاسی کند و این در حالی است که چهره های شاخص اعتدال و اصلاحات بارها و بارها بر شائبه هرگونه اختلاف خط بطلان کشیده اند و بر صمیمیت و دوستی تاکید نموده اند اما ظاهرا برخی منافع خود را در دودستگی در دولت می دانند.

2- واقعیت این است در خرداد 1392 ائتلافی نانوشته میان اصلاح طلبان و اعتدالیون صورت گرفت که منجر به پیروزی حسن روحانی گردید. این دو ضلع ائتلاف در اسفند 1394 در کنار خود ضلع دیگری را دیدند که سرانجام آن موفقیت بی نظیر در انتخابات مجلس دهم بود.

3- و سرانجام در آوردگاه 29 اردیبهشت سال جاری مثلث فوق الذکر توانست در ادامه پیروزی های خود برنده انتخابات ریاست جمهوری یازدهم شود.

4- تاکید بر خواست حداقلی و نگاه به آینده و عبرت آموزی از گذشته بخصوص انتخابات ریاست جمهوری نهم در سال 1384 از جمله عوامل همگرایی سه جریان بود.

5- به تعبیر فلاسفه علت محدثه علت مبقیه هم است. اگرکشور و نظام بخواهد همچنان روی ریل عقلانیت و اعتدال حرکت کند، چاره ای جز همگرایی شکل گرفته نیست. شاید به همین دلیل است که جریانی با دوقطبی سازی های کاذب در درون خانواده اعتدال به دنبال موفقیت خود باشد، اما عقلای اصلاحات و اعتدال و معتدلین اصولگرا هم دست رقیب را خوانده و با بهره گیری از تاریخ، اجازه تکرار تاریخ را به آنها نخواهند داد.