ملت رئوف و بخشاینده ایران؟!

ما ملت رئوفی هستیم: برای همین در کیفر خواست صدام چیزی از جنایت های جنگی او علیه ملت ما نمی آید! اگر هم می آید، به نسبت جنایات بی شمار او هیچ است.

ما ملت رئوفی هستیم: حتی وقتی خود جانیان ارتش عراق لب به اعتراف می گشایند، فقط خاطرات شان را ترجمه می کنیم و با تیراژی افسانه ای- با توجه به بازار نشر در این روزها- در اختیار ملت مظلوم مان قرار می دهیم. وقتی افسران عراقی از زنده به گور کردن و بمباران شیمیایی سخن می گویند، گمان می کنیم، داستانی تخیلی می خوانیم! سری به انتشارات سوره مهر بزنید تا یادمان بیاید چه می گویم!

ملت با گذشت ما وقتی با جنازه های غواصان دست بسته اش رو به رو می شود، فقط دلش برای مادران این مظلومان می سوزد: اما به فکر هیچ کس خطور نمی کند که این جنایت جنگی را در دادگاهی بین المللی به ثبت برساند! گیرم آخر و عاقبت حق را به ارتش عراق بدهند.

ملت بخشنده ما به سادگی غرامت جنگی عراق به ایران را فراموش می کند: غرامتی که حتی سازمان ملل هم بر پرداخت آن به ایران صحه گذاشته است.

ملت بخشنده ما وقتی خاطرات آزادگانش را می خواند که از دخمه های مخوف صدام حکایت می کند، فقط گاهی عمیقا آه می کشد: آه...

البته بخشندگی های ما فقط نسبت به جانیان عراقی نیست. خودمان فیلم سینمایی می سازیم به نام «استرداد» و در آن به دروغ مدعی می شویم دولت شوروی خسارات ما را پرداخت کرده است! بعد به سازندگان آن فیلم جوایز رنگارنگ هم می دهیم!

می گویم: هرچه را می خواهید ببخشید اما از مادر یا پدر یکی از این غواصان بپرسید، آیا او هم از حق خودش می گذرد؟!