این روزها کم نیستند کسانی که دولتمردان را به شنیدن صدای مردم دعوت می کنند. اغلب هم از زبان منتقدان دولت این سخن شنیده می شود. خیلی ها هم بر این عقیده اند که این سخن بار سیاسی دارد و منتقدان دولت در پوشش دفاع از آزادی بیان و حقوق حقه مردم قصد تضعیف دولت را دارند. شنیدن صدای مردم آن قدر حرف درستی است که اصلا مهم نیست چه کسی آن را بر زبان می آورد و با چه نیتی. البته تشخیص اینکه گوینده چه نیتی دارد خیلی کار دشواری نیست. وقتی طرف می گوید به صدای مردم توجه کنید و بعد بلافاصله اضافه می کند: مردم از گرانی ناراحت هستند، کاملا روشن و آشکار است که از چه موضعی و با چه نیتی دارد سخن می گوید اما می توان فارغ از قصد و غرض گوینده این حرف را جدی گرفت. اگر این شعار به یک مطالبه جدی بدل شود آن وقت می توان خیلی از مسائل را حل کرد. شنیدن سخن مردم لزوما به معنای تایید گفتار آنان نیست. اگر عده ای ولو محدود در ستایش از خاندان پهلوی شعار سر دادند باید آن را شنید و در آن تامل کرد که چرا به قول یوسف اباذری پس از گذشت 4 دهه از عمر انقلاب اسلامی نسلی را تربیت کرده ایم که مطلقا هیچ چیزی از تاریخ معاصر خود نمی داند. اگر کسی علیه ارزش های گفتمان رسمی شعار سر داد باید صدای او را شنید و فکر کرد ما با آن مفاهیم ارزشی چه کرده ایم که این معترض خشمگین چنین با نفرت از آن مفاهیم یاد می کند. آنکه گوشی برای شنیدن ندارد و تفکر و تامل نیز از حوصله او خارج است هر سخنی را که خوش نمی دارد بلافاصله به صهیونیزم و تازگی ها وهابیت نسبت می دهد و خود را از اندیشیدن معاف می کند اما آنکه شنیدن را فضیلت می داند حتی اگر دیگران دشنامش دهند ابتدا می شنود و سپس سنجیده پاسخ می گوید.