بعد از صعود حماسی و تاریخی تیم ملی ایران به جام جهانی 98 فرانسه، چند بازیکن به عنوان لژیونر راهی لیگ های اروپایی شدند. من نام این بازیکنان را پیشقراول می گذارم. بازیکنانی که راه حضور هموطنان خود در لیگ های معتبر را هموار کردند.

بازیکنانی مانند علی دایی، خداداد عزیزی و کریم باقری که بعد از آنها وحید هاشمیان، مهدی مهدوی کیا، مهدی پاشازاده و علیرضا منصوریان راهی اروپا شدند. روزهای طلایی نسل جام جهانی 98 بسیار خاطره انگیز بود و در جام جهانی 2006 بازیکنانی را در تیم ملی می دیدیم که به دلیل بازی در بوندس لیگا یک، با کشور میزبان جام جهانی کاملا آشنا بودند. حالا شرایطی تازه را تجربه می کنیم. کارلوس کی روش به دلیل آنچه که آن را کیفیت پایین لیگ برتر ایران می داند، به وضوح بازیکنان تیم ملی را مشتاق به حضور در اروپا کرده و آنها حتی به قیمت بازی در تیم ها و لیگ های متوسط و متوسط به پایین اروپا، به قاره سبز رفته اند. بعضی از آنها مانند سردار آزمون، رامین رضاییان و رضا قوچان نژاد در این فصل عملکردی قابل انتقاد داشته اند و برخی دیگر مانند کریم انصاری فرد و کاوه رضایی درخشیده اند؛ اما هیچ یک از این تیم ها و این لیگ ها به دل هواداران فوتبال ایران ننشسته. البته من سامان قدوس را در میان بازیکنان ایرانی سفر کرده به اروپا دسته بندی نمی کنم چون معتقدم او فوتبال را در ایران فرا نگرفته و مانند اشکان دژاگه که روزهای افول را سپری می کند، همه ادبیات فوتبال را در قاره سبز آموخته است. حالا هواداران فوتبال در ایران امیدوار هستند یک جام جهانی تاریخی را شاهد باشند. جامی که دوباره موجب کوچ بازیکنان ایرانی به تیم ها و لیگ های خوب اروپایی شود و این میسر نخواهد شد مگر با نمایش های تاثیرگذار و موفق و کم نقص تیم ملی در روسیه.